Gaano kahirap ang isang tao para isipin nyang wala syang kahit anong maibibigay na makakapagpasaya sa iba? Gaano ka kayaman para isipin mong wala nang makakapagpasaya sayo na manggagaling sa kapwa?

Hinayupak! Naalala ko na naman yung accountant sa isang sikat na company na bibigyan dapat namin ng pizza bilang pasasalamat sa tulong nya. Pero dahil nasa kabilang building sya at sa telepono lang kami kinausap (napaka hospitable syempre), di nya natanggap yon. Pero sabi nya kahit daw andun sya di daw nya tatanggapin pizza. Bakit? Mas kailangan daw namin yon.

Sige, teh, ikaw na malaki sahod. Pulubi kami e.

Spot the stupidity

“Simula nang sumikat si Vice Ganda, ang hirap na maghanap ng kausap na matino.”

-A quote that I’ve received for countless times.

Sa totoo lang, dati pa may mga ganyan talaga mag-comment. Satirical. Witty. Sarcastic. Naging mainstream lang sya yung sumikat si Vice.

Hindi ko naman masisisi si Vice. Parang okay pa nga e. Dahil simula nang nauso pangbabara nya, medyo naging katanggap tanggap na yung mga “masasamang” komento ko.

Hindi lang talaga sanay ang mga pinoy sa mga ganung klase ng pagpapatawa. Dati pa, ganun na rin ako. Pero nung di pa nauuso si Vice, hindi nakakatawa para sa iba. Parang highblood lang ako para sa kanila.

Scene:

Umuulan. Naglalakad na kami sa kalye.

Classmate: May payong ka?

J: Wala. Kung meron, magpapaulan ba ‘ko?

Classmate: *in an offended tone* Sorry!

Mahirap kapag ganito ang sense of humor mo. Lalo na kung sa internet mo lang nakilala yung iba. Hindi ka agad madi-digs.

Scene:

Pa-comment comment sa Facebook.

Fb friend: Touche^5454888665556555 (Or something like that. Basta to the Nth power!)

J: Ayaw mo naman umagree? haha! (May haha na para clue na humor ‘to)

Fb friend: I said Touche. Lol

J: Yea. I was just being ironic.

Madalas kailangan pa i-explain ang sarili. Kaya napagdesisyonan ko na kapag hindi nadi-digs ng tao ang humor ko, wala kaming future. We cannot be together, friend!

Ngayon, uso na nga ang way ng pagpapatawa ni Vice. Nakakatawa pero pinamumukha talaga ang katangahan ng mga tao. Hindi mo naman masasabi na hindi matino ang ganitong uri ng pagpapatawa dahil mas lalong hindi matino yung mga taong nagtatanong na obvious naman ang sagot.

Scene:

Nasa Watson kami ni Lee. Tinitingnan ni Lee yung hawak nyang Leg Makeup.

Saleslady: Para po yan sa legs.

J: (Nakaharap kay Lee) Para yan sa muka mo. Leg Makeup nga e.

(akala ko si Lee yung nagtanong kung para saan yun kaya nagsalita ang saleslady na para sa leg ‘yon. Hindi pala sya nagtanong. Automatic lang yung saleslady. Tsk. Yung Saleslady pala ang nabara ko kaya medyo tumawa sya.

Scene:

Nagkukwento ako sa classmate ko. Nakasulat sa papel yung dialogue. May “Me” dun sa characters.

Classmate: Ikaw ‘tong “Me”?

J: Hindi. Ikaw. Tapos pag may “You” ako yun ha.

Pasalamat na rin siguro ako kay Vice. Naging tolerant na ko sa kabobohan ng iba. Minsan, napapansin ko rin ang sarili kong kabobohan.

Mashe: Nakita mo yung Human Cross ng UST? Kasama sa Guinness Book of World Records.

J: Hindi pa. Mga tao yun?

Mashe: Oo.

J: *Narealize ang kabobohan* Hindi. Mga animal yun. Human Cross kase.

J: Bakit naglalagay ka nyan (insect repellent).

Lee: Nilalamok.

J: *Narealize ang kabobohan* Ay hindi, Ini-elepante ka.

Dahil nga katanggap tanggap na, ito na yung klase ng joke na pwede mo na sabihin sa harap ng magulang mo at matatawa pa rin sila.

Scene:

Binigay ko ang chicken sa tatay ko habang sinasabi na ayaw ko na.

Sya: Ayaw mo na?

J: Hindi. Gusto ko pa. Kaya binigay ko sayo yan kasi pag-aagawan natin yan.

Isa lang ang rule ngayon sa pakikipag-usap: Spot the stupid question. Then ridicule it. Laugh. Laugh. Laugh.

Ang mga kwento ng mga supot sa panahon ng kalibugan

Binabasa mo ‘to ngayon ‘di ba? Sign lang yan na interesante talaga yung design at lalo na yung nakasulat sa cover ng book.

Pero dahil nakita ko ‘tong libro na ‘to na binibenta ng mga raliyista sa school namin, alam ko nang taktika lang nila yan. Hindi malaswa ang laman nyan at puro tungkol sa society.

Good job. Naisip nila yon. Dahil isipin mo, sino nga ba bibili ng libro nila kung ang title, halimbawa ay, “Ang Kapangitan ng Lipunan”, “Bakit Kailangan ng Pagbabago”, “Edukasyon ay Karapatan!”. Wala. Kahit yung nag-publish nyan malamang itatapon nya na matapos nya isulat yan.

May nabasa akong comment na favorite daw nya yung “Born Against” sa libro na ‘to.

Parang gusto ko na bumili.

Hello world!

Welcome to WordPress.com. After you read this, you should delete and write your own post, with a new title above. Or hit Add New on the left (of the admin dashboard) to start a fresh post.

Here are some suggestions for your first post.

1. You can find new ideas for what to blog about by reading the Daily Post.
2. Add PressThis to your browser. It creates a new blog post for you about any interesting  page you read on the web.
3. Make some changes to this page, and then hit preview on the right. You can alway preview any post or edit you before you share it to the world.